Ζητείται Ηγέτης..

Συνηθίζεται να λέγεται κάθε τρεις και λίγο ότι «αυτή είναι μια κρίσιμη περίοδος», έχω όμως την εντύπωση ότι αυτή είναι η κρισιμότερη. Η πανθομολογουμένως (πλην Λακεδαιμονίων) και σε όλα τα επίπεδα αποτυχημένη παρούσα διακυβέρνηση, πέραν της προφανούς απογοήτευσης που δημιούργησε σε όσους προσδοκούσαν σε ένα καλύτερο μέλλον από μία κυβέρνηση με επικεφαλής τον ηγέτη της λεγόμενης αριστεράς, προκάλεσε και σωρεία κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών προβλημάτων.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τα μνημειώδη «δώρα» που παρείχε στην άλλη πλευρά (έποικοι, εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφος, περιουσιακό), αναμένοντας ακόμα ..τα αντίδωρα; Την καταβαράθρωση της κυπριακής οικονομίας, που παρέλαβαν πλεόνασμα και παραδίδουν «σκουπίδια; Την αναξιοκρατία, η οποία επί των ημερών τους οργίασε; Τις λίστες με τα «θελήματα» που έφευγαν με e-mail από τον Η/Υ της ιδιαιτέρας του Γ.Γ. του ΚΚΚ ή το ..αξιολογικό σύστημα που εφηύρε ο πρώην Διευθυντής του Γραφείου του Προέδρου; Τις οδοντοστοιχίες του συντρόφου Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα; Τις «αξιοκρατικές» προσλήψεις αλά Moleskis family; Τις φιλολαϊκές πτήσεις με ένα φτωχαδιάρικο πριβέ τζετ; Τις ..καρναβαλίστικες ιδιοτροπίες της Υπ. Εμπορίου, που επιδιώκει με το έτσι θέλω να γίνει Κασίνης στη θέση του Κασίνη; Το επίδομα ανεργίας που είχε (φαίνεται) απόλυτη ανάγκη να παίρνει ο Προεδρικός Επίτροπος; Ή τα μαθήματα γεωγραφίας «Ξέρω κι εγώ που είναι το Μαρί»;

Φυσικά όλ’ αυτά, όπως και πολλά άλλα, είναι απλές οδοντόκρεμες μπροστά στο μνημειώδες έργο που μας κληροδότησε το σημερινό νεοκυπριακό καθεστώς και ονομάζεται «Πώς να διαλύσετε μια χώρα με ένα ..μπουμ». Ο ερασιτεχνισμός, η προχειρότητα και η παντελής έλλειψη βασικών γνώσεων διαχείρισης του φονικού φορτίου εκ μέρους των (αν)αρμοδίων, σε συνδυασμό με τις πολιτικές εμμονές και δεισιδαιμονίες του βασικού υπαίτιου για την τραγωδία στο Μαρί, οδήγησαν στα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Ακόμα και αν πιστώσει κανείς τους κυβερνώντες με τις αγνότερες των προθέσεων ως προς τη διαχείριση του θέματος πριν την έκρηξη, η όλη στάση και συμπεριφορά τους μετά την τραγωδία (με προεξάρχοντα τον Πρώτο Πολίτη) δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ!

Από το βράδυ της 11^ης Ιουλίου στήθηκε άμεσα ένας ολόκληρος οδοστρωτήρας με ύβρεις, απειλές, σπίλωση ακόμα και νεκρών, αναθεματισμό των αγανακτισμένων, αντιδιαδηλώσεις των ΕΔΟΝόπουλων, κάψιμο στην πυρά του πορίσματος και του ιδίου του κ. Πολυβίου, συναυλίες στήριξης – παρωδία, συλλήψεις για ένα «βλάκα» και όλα τα άλλα κωμικοτραγικά που ζήσαμε το τελευταίο 7μηνο. Είναι μακράν η χειρότερη περίοδος στο εσωτερικό μέτωπο μετά το 1974, η οποία επέφερε ένα βαθύ κοινωνικό διχασμό εξαιτίας του γινατιού του κύριου υπαίτιου που αρνείται πεισματικά ακόμα και σήμερα να πει ένα mea culpa και μια ειλικρινή συγγνώμη. Ως γνωστόν όμως, ο έξυπνος απολογείται, ο πονηρός δικαιολογείται κι ο ηλίθιος επιμένει..

Υπ’ αυτά τα ζοφερά δεδομένα λοιπόν, λογικά θα ανέμενε κανείς ότι ο κόσμος θα στρεφόταν προς την αντιπολίτευση, αναζητώντας μια πιο ελπιδοφόρα προοπτική. Έλα όμως που και η αντιπολίτευση (τουλάχιστον η πλειοψηφία της) όχι μόνο δεν δημιουργεί ελπιδοφόρες προσδοκίες, αλλά αντιθέτως εντείνει την απογοήτευση. Από το βράδυ της 11^ης Ιουλίου, παρά τις καθημερινές φραστικές επιθέσεις κατά της κυβέρνησης για το Μαρί από το σύνολο της αντιπολίτευσης, καταβάλλοντας συχνά και μεταξύ τους ..διαγωνισμό για το ποιος θα φωνάξει δυνατότερα, τι συντονισμένες ενέργειες έκαναν έτσι ώστε να εξαναγκάσουν τον ΠτΔ και την κυβέρνηση σε παραίτηση (αφού ο ίδιος δεν καταλάβαινε); Απολύτως καμία!

Μήπως δεν υπερψήφισαν τους προϋπολογισμούς της; Μήπως δεν υπερψήφισαν τα αντιλαϊκά μέτρα για τη δήθεν διάσωση της κυπριακής οικονομίας; Μήπως δεν υπερψήφισαν υποψηφίους Δημάρχους του ΑΚΕΛ στις τελευταίες εκλογές; Μήπως αποχώρησαν από το Εθνικό Συμβούλιο; Μήπως δεν ενέκριναν την υπερψήφιση κονδυλίου για τις πτήσεις του Πρώτου Υπαίτιου με το ιδιωτικό τζετ; Μήπως έστω ρε αδερφέ έκατσαν οι αρχηγοί των αντιπολιτευομένων κομμάτων να πιουν ένα φραπέ και να συντονίσουν κάπως τις ενέργειες τους αφουγκραζόμενοι τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση; Ούτε καν αυτό. Προτίμησαν να οχυρωθεί ο καθένας στο καβούκι του, να διασωθεί η κομματική μας αξιοπρέπεια και την αγανάκτηση του λαού ..θα τη δούμε μια άλλη στιγμή!

Και μέσα σ’ όλα αυτά, άρχισε και η προεδρολογία πρώτα πρώτα από τον κ. Θέλω να γίνω Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Κατ’ αρχάς, ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρά τις εμφανείς προσπάθειές του να εμφανιστεί ως ..η εναλλακτική λύση, ως αυτός που έχει αίφνης μετατραπεί σε ..μετριοπαθή πολιτικό που νιώθει τις ανάγκες της κοινωνίας, δεν παύει από του να είναι η άλλη όψη του ίδιου καθεστωτικού νομίσματος. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη λυσσαλέα προσπάθειά του πριν και μετά τον Απρίλη του 2004 να επιβάλει τη λύση Ανάν, την οποία απέρριψε η καταπληκτική πλειοψηφία του λαού; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις επιστολές του προς την ΕΕ με τις οποίες κατηγορούσε τον αείμνηστο Τ. Παπαδόπουλο για απολυταρχικό καθεστώς; Ποιος μπορεί να ξεχάσει την απόλυτη στήριξη που παρείχε στο νυν Πρόεδρο τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του ειδικά επί του εθνικού θέματος; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα ..προχθεσινά δείπνα του με τον κατοχικό ηγέτη, τις προτάσεις του για πολυμερή διάσκεψη, τα νταραβέρια με τον Ερντογάν στην Τουρκία κοκ;    

Μας απομένει κάτι λιγότερο από ένας χρόνος μέχρι τις εκλογές. Με δεδομένο ότι ο ένας πόλος έχει ήδη εξαγγείλει υποψηφιότητα και ο άλλος αναμένεται να πράξει το ίδιο κάποια στιγμή το καλοκαίρι (αν δεν επαναδιεκδικήσει θα είναι ο πρώτος Πρόεδρος που δεν το κάνει και θα είναι σαν να ομολογεί ότι απέτυχε), ο λαός οφείλει και δικαιούται να έχει ενώπιον του μια τρίτη επιλογή. Το να βρεθεί ο λαός μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης στο Β’ γύρο των Προεδρικών εκλογών θα είναι το εφιαλτικότερο σενάριο. Προσωπικά το δηλώνω από τώρα ότι αν έχω να επιλέξω μεταξύ ενός ανίκανου για οτιδήποτε και ενός «ικανού» για τα πάντα, προτιμώ τη μετανάστευση (κ. Γκιούροφ ξέρεις εσύ πώς να με διαολοστείλεις, αλά Χ. Τσούκα)!

Είναι μέγα σφάλμα κάποιοι να κάνουν απλές μαθηματικές πράξεις και να θεωρούν π.χ. ότι ΔΗΚΟ τόσα + ΕΔΕΚ τόσα + Ευρωκό τόσα + Οικολόγοι τόσα = Χ. Για δύο βασικούς λόγους: 1) Ένα πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών δεν αυτοπροσδιορίζονται ως κομματικά ενταγμένοι και κατά συνέπεια δεν πρόκειται να υπακούσουν σε καμία κομματική προτροπή και 2) Το τρίτο κόμμα στις τελευταίες εκλογές ήταν το κόμμα της Αποχής, το οποίο κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητας πώς θα κινηθεί στις επόμενες και το οποίο μπορεί κάλλιστα να εκλέξει Πρόεδρο. Συνεπώς, έχουν την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι, να αφήσουν στην άκρη τις οποιεσδήποτε προσωπικές φιλοδοξίες τους (Μάριε σε σένα μιλώ), να κατεβάσουν κάτω όλη τη φαιά ουσία τους και να μας πουν Habemus Papam!

Το οφείλουν πρωτίστως προς την ιστορία των κομμάτων τους, προς τον κυπριακό λαό γενικότερα να του δώσουν μια αξιόπιστη, σοβαρή και ΕΚΛΕΞΙΜΗ επιλογή, η οποία αν περάσει στο Β’ γύρο θα είναι και ΝΙΚΗΦΟΡΑ. Οποιαδήποτε σκέψη για αυτόνομη κάθοδο εκ μέρους των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου θα είναι καταστροφική, αφού απλά θα κουβαλήσει νερό στο μύλο του διπολισμού. Αν δεν τα καταφέρουν, στις επόμενες εκλογές δεν θα πάρουν παραπάνω από 15% όλοι μαζί. Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία να αποδείξουν εμπράκτως ότι η πατριωτική γραμμή στο εθνικό, η αντίσταση σε νόθες λύσεις και επιβουλές, αλλά και η σώφρων και μετριοπαθής διαχείριση κοινωνικο-οικονομικών ζητημάτων μακριά από ιδεοληψίες, έχουν απήχηση. Υπάρχει αυτός/αυτή ο/η υποψήφιος που μπορεί να δώσει ελπιδοφόρο προοπτική; Εγώ πιστεύω πως ναι. Ζητείται Ηγέτης, οφείλετε να μας τον βρείτε..