Όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνει ότι "οι συνομιλίες καρκινοβατούν", δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε ότι μπλοφάρει για να θολώσει τα νερά στον αντίπαλο (πολύ προχώ μου ακούγεται), είτε ότι έχει σηκώσει λευκή πετσέτα (το πιθανότερο). Η πιο απλή αλλά ταυτόχρονα και πιο ρεαλιστική ανάλυση της δήλωσης του ΠτΔ λέει ότι: η όλη φιλοσοφία της σχολής του καλού παιδιού, της ευέλικτης τακτικής, της δήθεν ρεαλιστικής προσέγγισης, της λογικής της «λύσης κυπριακής ιδιοκτησίας», της πολιτικής των δείπνων και των κουμπαριών, έχει ΑΠΟΤΥΧΕΙ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ! Θυμηθείτε απλώς και τι δεν έλεγαν οι διάφοροι ..ανανιστές πριν 7 χρόνια (μετά το δημοψήφισμα): ότι για τη μη λύση φταίει ο κακός ο Τάσσος, οι κακομαθημένοι Ελληνοκύπριοι, τα κακά ΜΜΕ που παραπλανούν τον κόσμο, η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα..
Τέσσερα ήδη χρόνια ..ευέλικτης διακυβέρνησης, τι ακριβώς πέτυχε η εν λόγω σχολή; Το απόλυτο τίποτε! Ή μάλλον λάθος, πέτυχε κάτι: να δώσει περαιτέρω παραχωρήσεις στην άλλη πλευρά χωρίς απολύτως ΚΑΝΕΝΑ αντάλλαγμα. 5 χρόνια διακυβέρνησης Βασιλείου, 10 χρόνια διακυβέρνησης Κληρίδη, 5 χρόνια διακυβέρνησης Χριστόφια, γιατί κανένας τους δεν κατάφερε να το λύσει; Ο κακός ο Τάσσος έφυγε. Γιατί αυτοί οι "καλοί" που ..θέλουν λύση (όχι σαν εμάς τους απορριπτικούς που και καλά δεν θέλουμε) δεν μπόρεσαν να το λύσουν; Γιατί ενώ τραπεζώνουν συναγελαζόμενοι τον κατακτητή οι κάθε Αναστασιαδο-Θεμιστοκλέους μετά τρώνε στη μούρη ένα "είμαστε δύο κράτη" από τον Ντερβίς εφέντη; Γιατί ενώ ο Χριστόφιας με το ..σύντροφο Μεχμέτ Αλί χορεύουν κ τραγουδούν στα φεστιβάλ της ΠΕΟ, ο τελευταίος δεν έδωσε ποτέ κανένα ..αντίδωρο στον πρώτο; Τι σόι συντροφιές και φιλίες είν’ αυτές που μόνο ο ένας δίνει και ο άλλος υφαρπάζει περιπαιχτικά;
Πόσα χαστούκια πρέπει να φάμε ακόμα από τα "αδέλφια" του Βορρά για να αλλάξουμε επιτέλους τακτική; Πότε θα αντιληφθούμε επιτέλους ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε ψυχολογικό δικό μας, ούτε ότι δήθεν κάποιοι από μας θέλουν και άλλοι δεν θέλουν λύση. Το κυπριακό μέσα στην πολυπλοκότητα του είναι ταυτόχρονα και ένα πολύ απλό ζήτημα: το κλειδί το κρατούν οι πασάδες της Άγκυρας κι όσο εμείς με γαλιφιές προσπαθούμε να τους εξευμενίσουμε, τόσο πιο απαιτητικοί γίνονται. Η Τουρκία είναι σαν την "σκληρή" γκόμενα: όσο περισσότερο προσπαθείς να τη ρίξεις με γλειψίματα και παρακάλια, τόσο περισσότερες χυλόπιτες θα φας απ αυτήν. Αντιθέτως αν της ρίξεις και κανένα χαστούκι, σίγουρα θα σου δώσει σημασία..!
Η πολιτική μας ηγεσία διαχρονικά από το '74 και μετά (με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις), ακολούθησε πιστά τη γραμμή του "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω". Δίνουμε 5, παίρνουμε μισό. Δίνουμε άλλα 5, δεν παίρνουμε τίποτε κ απλώς μουρμουρούμε. Το 1974 η Τουρκία ήταν διεθνώς απομονωμένη, στο εδώλιο του κατηγορουμένου, με όλα τα ψηφίσματα εις βάρος της. Σήμερα είναι ισότιμος συνομιλητής χωρίς κανένα "βάρος" στις πλάτες της, με εκ περιτροπής προεδρία στο τσεπάκι, με εποίκους διασφαλισμένους, με σταθμισμένη ψήφο παραμάσχαλα, με όλα τα φόντα υπέρ της και στην καλύτερη γι αυτήν περίπτωση θα είναι συν-κυρίαρχη παντού και στη χειρότερη θα έχει απλώς το ανεξάρτητο κράτος της στο Βορρά.
