Η βασικότερη διαφορά του ποδοσφαίρου από το μπάσκετ είναι ότι στο μπάσκετ κερδίζει ΠΑΝΤΑ ο καλύτερος. Από το 1987 και μετά, τότε που ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, και τα άλλα παιδιά μας έμαθαν όλους την πορτοκαλί μπάλα, η Εθνική Ελλάδος καθιερώθηκε τόσο σε ευρωπαϊκό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, ως μια υπολογίσιμη αξιόμαχη δύναμη, ικανή ακόμη και για το καλύτερο.
Η σημερινή Εθνική, του Φώτη Κατσικάρη, του Μπουρούση, του Καλάθη, του Ζήση, του Καϊμακόγλου, του Αντετοκούμπο και των άλλων παλικαριών, προσωπικά με έχει ενθουσιάσει. Είναι ίσως η πρώτη φορά που η έννοια ΟΜΑΔΑ έχει αποκτήσει πλήρες περιεχόμενο. Κατ' αρχάς στη σημερινή Εθνική ΔΕΝ υπάρχει ένας σταρ, που να υπερκαλύπτει με το αστέρι του τους υπολοίπους. ΔΕΝ υπάρχει ο Γκάλης, ΔΕΝ υπάρχει ο Γιαννάκης, ΔΕΝ υπάρχει ο Διαμαντίδης, ΔΕΝ υπάρχει ο Σπανούλης. Θεωρητικά μπορεί να πει κανείς ότι αυτό σημαίνει ότι απουσιάζει ο ηγέτης που θα πάρει την ομάδα στους ώμους του, όταν τα βρει σκούρα. Αν και εν μέρει μπορεί να έχει μια λογική αυτό, η ηχηρή απάντηση είναι ότι δεν μας πειράζει όποιος κι αν χρειαστεί να κάτσει στον πάγκο, γιατί είναι ΟΛΟΙ ΚΑΛΟΙ!
Υπάρχουν σήμερα ΔΩΔΕΚΑ ισάξιοι παίκτες. Παλιότερα υπήρχε μια βασική πεντάδα, άλλοι 2-3 που μπαινόβγαιναν ανάλογα με την εξέλιξη και οι υπόλοιποι απλά έβραζαν τον πάγκο. Σήμερα, ανά πάσα στιγμή μπορεί να αντικατασταθεί οποιοσδήποτε. Δεν σε πιάνει πανικός όταν πχ φορτωθεί κάποιος με φάουλ ή τραυματιστεί. Ξέρεις ότι υπάρχει αμέσως ισάξια ρεζέρβα. Αυτό για έναν προπονητή, αλλά και για την ίδια την ομάδα, είναι ασύλληπτα τεράστιο προσόν, να μην εξαρτάται αποκλειστικά η απόδοση από 1-2 παίκτες, τους οποίους άμα χάσεις χάθηκες.
Η ομάδα αυτή έχει και ένα άλλο πολύ μεγάλο ατού, ολίγον σπάνιο τα προηγούμενα χρόνια για ελληνική ομάδα, που είναι επίσης πάρα πολύ σημαντικό: ΔΕΝ τα χάνει! Και δεν εννοώ τα καλάθια. Εννοώ ότι η ομάδα ΔΕΝ πανικοβάλλεται, όταν βρεθεί πίσω στο σκορ ή όταν πάρει τα πάνω του ο αντίπαλος. Με ένα "μαγικό" τρόπο, εκεί που νομίζεις ότι ο αντίπαλος πήρε φόρα και όπου να 'ναι θα την προσπεράσει, εμφανίζονται ξαφνικά η ψυχραιμία και η λογική (καθόλου ελληνικά χαρίσματα) και επαναφέρουν την τάξη, στο άψε σβήσε.
Αυτά όλα βέβαια ίσχυσαν μέχρι τώρα στη φάση των ομίλων, όπου θεωρητικά οι αντίπαλοι ήταν πιο "βατοί" (η Κροατία και η Αργεντινή βέβαια, κάθε άλλο παρά υποδεέστεροι μπορούν να θεωρηθούν). Αύριο αρχίζουν τα πλέι-οφ, πρώτα με τη Σερβία. Τώρα είναι η ώρα να δείξει η Εθνική πραγματικά από τι μέταλλο είναι φτιαγμένη, όταν οι αγώνες θα είναι χωρίς αύριο. Δεν φημίζομαι για το ένστικτό μου, όμως κάτι μέσα μου λέει ότι σ' αυτό το Μουντομπάσκετ έχουμε να γευτούμε πολλές χαρές ακόμη..
Η σημερινή Εθνική, του Φώτη Κατσικάρη, του Μπουρούση, του Καλάθη, του Ζήση, του Καϊμακόγλου, του Αντετοκούμπο και των άλλων παλικαριών, προσωπικά με έχει ενθουσιάσει. Είναι ίσως η πρώτη φορά που η έννοια ΟΜΑΔΑ έχει αποκτήσει πλήρες περιεχόμενο. Κατ' αρχάς στη σημερινή Εθνική ΔΕΝ υπάρχει ένας σταρ, που να υπερκαλύπτει με το αστέρι του τους υπολοίπους. ΔΕΝ υπάρχει ο Γκάλης, ΔΕΝ υπάρχει ο Γιαννάκης, ΔΕΝ υπάρχει ο Διαμαντίδης, ΔΕΝ υπάρχει ο Σπανούλης. Θεωρητικά μπορεί να πει κανείς ότι αυτό σημαίνει ότι απουσιάζει ο ηγέτης που θα πάρει την ομάδα στους ώμους του, όταν τα βρει σκούρα. Αν και εν μέρει μπορεί να έχει μια λογική αυτό, η ηχηρή απάντηση είναι ότι δεν μας πειράζει όποιος κι αν χρειαστεί να κάτσει στον πάγκο, γιατί είναι ΟΛΟΙ ΚΑΛΟΙ!
Η ομάδα αυτή έχει και ένα άλλο πολύ μεγάλο ατού, ολίγον σπάνιο τα προηγούμενα χρόνια για ελληνική ομάδα, που είναι επίσης πάρα πολύ σημαντικό: ΔΕΝ τα χάνει! Και δεν εννοώ τα καλάθια. Εννοώ ότι η ομάδα ΔΕΝ πανικοβάλλεται, όταν βρεθεί πίσω στο σκορ ή όταν πάρει τα πάνω του ο αντίπαλος. Με ένα "μαγικό" τρόπο, εκεί που νομίζεις ότι ο αντίπαλος πήρε φόρα και όπου να 'ναι θα την προσπεράσει, εμφανίζονται ξαφνικά η ψυχραιμία και η λογική (καθόλου ελληνικά χαρίσματα) και επαναφέρουν την τάξη, στο άψε σβήσε.
Αυτά όλα βέβαια ίσχυσαν μέχρι τώρα στη φάση των ομίλων, όπου θεωρητικά οι αντίπαλοι ήταν πιο "βατοί" (η Κροατία και η Αργεντινή βέβαια, κάθε άλλο παρά υποδεέστεροι μπορούν να θεωρηθούν). Αύριο αρχίζουν τα πλέι-οφ, πρώτα με τη Σερβία. Τώρα είναι η ώρα να δείξει η Εθνική πραγματικά από τι μέταλλο είναι φτιαγμένη, όταν οι αγώνες θα είναι χωρίς αύριο. Δεν φημίζομαι για το ένστικτό μου, όμως κάτι μέσα μου λέει ότι σ' αυτό το Μουντομπάσκετ έχουμε να γευτούμε πολλές χαρές ακόμη..
