Γι' αυτό αγαπάμε την Εθνική Μπάσκετ!

Η βασικότερη διαφορά του ποδοσφαίρου από το μπάσκετ είναι ότι στο μπάσκετ κερδίζει ΠΑΝΤΑ ο καλύτερος. Από το 1987 και μετά, τότε που ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φασούλας, και τα άλλα παιδιά μας έμαθαν όλους την πορτοκαλί μπάλα, η Εθνική Ελλάδος καθιερώθηκε τόσο σε ευρωπαϊκό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, ως μια υπολογίσιμη αξιόμαχη δύναμη, ικανή ακόμη και για το καλύτερο. 

Η σημερινή Εθνική, του Φώτη Κατσικάρη, του Μπουρούση, του Καλάθη, του Ζήση, του Καϊμακόγλου, του Αντετοκούμπο και των άλλων παλικαριών, προσωπικά με έχει ενθουσιάσει. Είναι ίσως η πρώτη φορά που η έννοια ΟΜΑΔΑ έχει αποκτήσει πλήρες περιεχόμενο. Κατ' αρχάς στη σημερινή Εθνική ΔΕΝ υπάρχει ένας σταρ, που να υπερκαλύπτει με το αστέρι του τους υπολοίπους. ΔΕΝ υπάρχει ο Γκάλης, ΔΕΝ υπάρχει ο Γιαννάκης, ΔΕΝ υπάρχει ο Διαμαντίδης, ΔΕΝ υπάρχει ο Σπανούλης. Θεωρητικά μπορεί να πει κανείς ότι αυτό σημαίνει ότι απουσιάζει ο ηγέτης που θα πάρει την ομάδα στους ώμους του, όταν τα βρει σκούρα. Αν και εν μέρει μπορεί να έχει μια λογική αυτό, η ηχηρή απάντηση είναι ότι δεν μας πειράζει όποιος κι αν χρειαστεί να κάτσει στον πάγκο, γιατί είναι ΟΛΟΙ ΚΑΛΟΙ!

Υπάρχουν σήμερα ΔΩΔΕΚΑ ισάξιοι παίκτες. Παλιότερα υπήρχε μια βασική πεντάδα, άλλοι 2-3 που μπαινόβγαιναν ανάλογα με την εξέλιξη και οι υπόλοιποι απλά έβραζαν τον πάγκο. Σήμερα, ανά πάσα στιγμή μπορεί να αντικατασταθεί οποιοσδήποτε. Δεν σε πιάνει πανικός όταν πχ φορτωθεί κάποιος με φάουλ ή τραυματιστεί. Ξέρεις ότι υπάρχει αμέσως ισάξια ρεζέρβα. Αυτό για έναν προπονητή, αλλά και για την ίδια την ομάδα, είναι ασύλληπτα τεράστιο προσόν, να μην εξαρτάται αποκλειστικά η απόδοση από 1-2 παίκτες, τους οποίους άμα χάσεις χάθηκες. 

Η ομάδα αυτή έχει και ένα άλλο πολύ μεγάλο ατού, ολίγον σπάνιο τα προηγούμενα χρόνια για ελληνική ομάδα, που είναι επίσης πάρα πολύ σημαντικό: ΔΕΝ τα χάνει! Και δεν εννοώ τα καλάθια. Εννοώ ότι η ομάδα ΔΕΝ πανικοβάλλεται, όταν βρεθεί πίσω στο σκορ ή όταν πάρει τα πάνω του ο αντίπαλος. Με ένα "μαγικό" τρόπο, εκεί που νομίζεις ότι ο αντίπαλος πήρε φόρα και όπου να 'ναι θα την προσπεράσει, εμφανίζονται ξαφνικά η ψυχραιμία και η λογική (καθόλου ελληνικά χαρίσματα) και επαναφέρουν την τάξη, στο άψε σβήσε. 

Αυτά όλα βέβαια ίσχυσαν μέχρι τώρα στη φάση των ομίλων, όπου θεωρητικά οι αντίπαλοι ήταν πιο "βατοί" (η Κροατία και η Αργεντινή βέβαια, κάθε άλλο παρά υποδεέστεροι μπορούν να θεωρηθούν). Αύριο αρχίζουν τα πλέι-οφ, πρώτα με τη Σερβία. Τώρα είναι η ώρα να δείξει η Εθνική πραγματικά από τι μέταλλο είναι φτιαγμένη, όταν οι αγώνες θα είναι χωρίς αύριο. Δεν φημίζομαι για το ένστικτό μου, όμως κάτι μέσα μου λέει ότι σ' αυτό το Μουντομπάσκετ έχουμε να γευτούμε πολλές χαρές ακόμη..  

Η Ημικρατική μας Ανεπάρκεια

Παραμονή Πρωτοχρονιάς, γύρω στο μεσημέρι και μετά από "πυρετώδεις διαβουλεύσεις", το Υπουργικό Συμβούλιο κατέληξε στην ανακοίνωση των ονομάτων των νέων Δ.Σ. των Ημικρατικών Οργανισμών. Είχαν προηγηθεί βαρύγδουπες δηλώσεις εκ μέρους της Κυβέρνησης, οι οποίες λίγο πολύ δημιούργησαν ένα κλίμα με βάση το οποίο θα ανέμενε κανείς να διοριστούν περίπου οι διάνοιες της NASA!

Προεκλογικά (βλ. φώτο πιο κάτω), ο υποψήφιος τότε Νίκος Αναστασιάδης μας είχε υποσχεθεί χρηστή διοίκηση, διαφάνεια, ισοπολιτεία και αξιοκρατία. Μετεκλογικά, φαίνεται ότι μάλλον κάπου όλα αυτά ξεχάστηκαν ή, ως συνήθως, αποδείχθηκαν φρούδες υποσχέσεις άνευ αντικρίσματος.

Έστω όμως ότι στις προεκλογικές περιόδους πολλά λέγονται καθ' υπερβολήν. Όταν όμως μόλις ΤΡΕΙΣ μέρες πριν την ανακοίνωση των ονομάτων, ο ΠτΔ δήλωνε με έμφαση ότι "θα επιλεγούν οι ικανότεροι για τους Ημικρατικούς", λογικό και επόμενο δεν ήταν να αναμένει κανείς κάποια συνάφεια μεταξύ λόγων και έργων; Προφανώς όχι τελικά.. 

Μέσα από μια προσεκτική ανάγνωση των ονομάτων, θα διαπιστώσει σχετικά εύκολα κάποιος ότι για άλλη μια φορά κυριάρχησε η ημετεροκρατία, οι κουμπαριές, η προφανής σύγκρουση συμφερόντων, η μη τήρηση των απαιτούμενων προσόντων, η καταφανής εμπλοκή των κομμάτων κλπ. Πώς είναι δυνατόν, για παράδειγμα, Πρόεδρος της ΑΗΚ να διορίζεται ένας ...οδοντίατρος (ο οποίος συμπτωματικά είναι και κουμπάρος του Προέδρου του ΔΗΚΟ); Και γιατί στην ΑΗΚ δεν διορίστηκε ένας τεχνοκράτης, όπως στην ΑΤΗΚ και την Αρχή Λιμένων, εφόσον οδεύει κι αυτή προς ιδιωτικοποίηση;

Πόση γνώση του αντικειμένου μπορεί να έχει ένας ..βιολόγος ως νέος Πρόεδρος του ΚΟΤ; Πώς γίνεται Πρόεδρος του ΡΙΚ να διορίζεται άτομο που εργάζεται σε ανταγωνιστικό προς το ΡΙΚ Μέσο Ενημέρωσης, που έχει ως επαγγελματικό προϊστάμενο τον Υπουργό Εσωτερικών, ο οποίος εποπτεύει διοικητικά ΚΑΙ το ΡΙΚ; Για ποιο λόγο έπρεπε σώνει και καλά στην Αναθεωρητική Αρχή Προσφορών, πέραν του διορισμού συνταξιούχου Προέδρου, να διοριστεί συγκεκριμένο κομματικό στέλεχος του οποίου η σύζυγος έχει άμεση επαγγελματική σχέση με την εν λόγω Αρχή; Γιατί στον Οργανισμό Ανάπτυξης Γης διορίστηκε Πρόεδρος ιδιοκτήτης ιδιωτικής εταιρείας ακινήτων; Δεν υπάρχει ίχνος υποψίας για σύγκρουση συμφερόντων; Έτσι είναι που επιλέγονται οι ικανότεροι; 

Όλα τα πιο πάνω, δεν τα λέω εγώ. Τα κατήγγειλε με ιδιαίτερη οξύτητα Βουλευτής του κυβερνώντος ΔΗΣΥ (Ρίκκος Μαππουρίδης) και στον οποίο η απάντηση που δόθηκε από το ίδιο το κόμμα ήταν ότι είναι προσωπικές του απόψεις. Μα προφανώς είναι προσωπικές του απόψεις, δεν ισχυρίστηκε κανείς ότι είναι κλεμμένες από άλλον! Επί της ουσίας των δηλώσεών του όμως, ουδέν σχόλιο;

Ο εμπαιγμός της νοημοσύνης των πολιτών συνεχίστηκε και με το θέμα που παρουσίασε ο Αναπλ. Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, ως μία περίπου φοβερή και τρομερή επιτυχία στη μάχη κατά του ρουσφετιού, με την άρση από τα ΔΣ των Ημικρατικών των αρμοδιοτήτων για προσλήψεις και προαγωγές, τις οποίες πλέον θα κάνει αποκλειστικά η ΕΔΥ. Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς! Είπε κανένας ότι η ΕΔΥ είναι το κατεξοχήν αδέκαστο, αμερόληπτο και αξιοκρατικό σώμα, στο οποίο η κοινωνία έχει τυφλή εμπιστοσύνη ότι θα ασκεί αψεγάδιαστα τα καθήκοντά της; Ουσιαστικά δηλαδή μεταθέσαμε το βάρος της ευθύνης για την υλοποίηση του ρουσφετιού από τα Δ.Σ. των Ημικρατικών στην ΕΔΥ, της οποίας το παρελθόν δεν είναι και το πλέον αδιάβλητο. Μιλούμε για πολύ βαθιά τομή..

Την ίδια στιγμή, πόσο αξιόπιστα μπορούν να θεωρούνται τα κόμματα εκείνα που ενώ ασκούν κριτική στην Κυβέρνηση για συντήρηση της κομματοκρατίας, φαίνεται κι εκείνα να έδωσαν λίστες με ονόματα για δικά τους άτομα; Αν αυτό έγινε προφορικώς, γραπτώς, μυστικώς ή φανερώς, αν αφορά 1, 2, 25 ή 50 άτομα, ελάχιστη σημασία έχει. Το θέμα είναι μέχρι πότε θα συντηρείται η ίδια παλαιοκομματική νοοτροπία απλώς και μόνο χάρην της προώθησης των ημετέρων; Όταν αυτό το άλλοτε άτρωτο και ισχυρό Κράτος μας έφτασε στον πάτο, όταν αυτο-εξευτελιζόμενοι προσφύγαμε στην "επάρατη" Τρόικα για να μας σώσει, όταν έχουμε συνυπογράψει το κλείσιμο κάποιων Ημικρατικών και την ιδιωτικοποίηση άλλων, δεν φαντάζει τουλάχιστον παιδαριώδες να γίνεται "σφαγή" για το ποιος θα διοριστεί Μέλος μιας Επιτροπής; Όπως λέει και το γνωστό ποδοσφαιρικό σύνθημα "δεν είμαστε καλά, δεν βάζουμε μυαλό"...