Στις 19/12/2013, τα Υπουργεία Άμυνας Κύπρου και Ισραήλ προχώρησαν στη γνωστή υπογραφή συμφωνίας για την αγορά εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας 2 πυραυλάκατων από το Ισραήλ με σκοπό την προστασία της κυπριακής ΑΟΖ (ασχέτως αν μέχρι πριν 3-4 χρόνια, ούτε καν ξέραμε τι σημαίνει ΑΟΖ). Η συμφωνία αυτή θα τεθεί σε εφαρμογή αν και όταν αποδεσμευθεί το σχετικό κονδύλι από την Κοινοβουλευτική Επιτροπή Άμυνας.
Επομένως, προς τι η τόση σπουδή για υπογραφή της 500 σελίδων Συμφωνίας, εφόσον ακόμη δεν έχει διασφαλιστεί ότι υπάρχει το απαιτούμενο κονδύλι και ότι είναι αποδεσμευμένο; Θα χάνονταν τα πλοία από την αγορά; Ή μήπως δεν θα μας τα πουλούσε το Ισραήλ λίγους μήνες αργότερα; Και γιατί να μπούμε στη διαδικασία να εκτεθεί η Δημοκρατία σε περίπτωση που τελικά η Βουλή ΔΕΝ εγκρίνει την αποδέσμευση;
Απ' εκεί και πέρα ανεξαρτήτως της έγκρισης ή μη του κονδυλίου από τη Βουλή, επί της ουσίας, είναι δυνατόν να πιστεύει οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος ότι ΔΥΟ πλοία θα αποτρέψουν την Τουρκία από το να προβεί σε οποιαδήποτε παράνομη ενέργεια θέλει, οποτεδήποτε θέλει; Είναι δυνατόν να θεωρεί κάποιος ότι ακόμα και 20 πλοία να είχαμε θα έπαιρνε οποιοσδήποτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή οποιοσδήποτε ΥΠΑΜ της λιλλιπούτειας Κύπρου την πρωτοβουλία να μπει σε πολεμική σύρραξη και ως άλλος Αντρέας Παπανδρέου να πει "Βυθίσατε το Χόρα"; Και όταν αύριο οι Τούρκοι προβούν σε κάποια παραβίαση, τότε θα έχουμε το εξής δίλημμα: είτε βγαίνουν τα πλοία μας και τους κτυπούν (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), είτε μένουν στο λιμάνι και γινόμαστε ρεζίλι! Νομίζω ότι είτε εθελοτυφλούμε, είτε νομίζουμε ότι αποκτήσαμε υπερδυνάμεις ασύλληπτες.
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι θα πρέπει να αποδυναμωθούν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Και κανείς φυσικά δεν υπαινίσσεται ότι θα πρέπει λόγω μεγέθους να δεχόμαστε ασμένως την οποιαδήποτε πρόκληση. Αυτό που επιβάλλεται όμως στις μέρες μας είναι να υπάρχει μια ελάχιστη, λογική και συνετή ΙΕΡΑΡΧΗΣΗ των ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΩΝ μας. Όπως και στη ζωή ευρύτερα, έτσι και στην πολιτική ειδικότερα, τα πάντα είναι θέμα προτεραιοτήτων.
Χριστούγεννα του 2013 και στην Κύπρο υπάρχουν 73,000 άνεργοι συμπολίτες μας (σύμφωνα με την Στατιστική Υπηρεσία) ή ποσοστό 16,2%. Στα δε άτομα ηλικίας 15-24 ετών, το ποσοστό αυτό εκτοξεύεται στο εκπληκτικό 38,5%! 3 στους 5 νέους δηλαδή δεν έχουν ή δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τον ίδιο τον Υπουργό Παιδείας 12,000 μαθητές είναι άποροι που λαμβάνουν συσσίτιο στα σχολεία και στους οποίους έγινε κατορθωτό να δίνεται δωρεάν γαλατάκι μέσα από δωρεές και εξοικονομήσεις.
Παράλληλα, σχεδόν 13,000 οικογένειες (44,000 άτομα) στην κυριολεξία ζουν χάρη στα κοινωνικά παντοπωλεία, τα οποία εθελοντικά προσφέρουν καθημερινά στήριξη στους συνανθρώπους μας, υποκαθιστώντας στην ουσία το ίδιο το κράτος. Περιττό να αναφερθεί δε, ότι ακόμη και πριν την είσοδο της Κύπρου στο Μηχανισμό Στήριξης, οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα με την παράλληλη αύξηση των φόρων, ουσιαστικά έχουν στραγγαλίσει σχεδόν όλα τα νοικοκυριά.
Τη στιγμή λοιπόν που το κράτος αδυνατεί να τηρεί τις ελάχιστες απαιτούμενες υποχρεώσεις του έναντι των πολιτών του (και ειδικά των μειονεκτούντων), τη στιγμή που ο κόσμος λέει το ψωμί ψωμάκι (βλ. ανακοινώσεις Ερυθρού Σταυρού), πόσο ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ είναι οι δύο πυραυλάκατοι; Χωρίς αυτές δεν μπορούμε να ζήσουμε; Αυτά τα €100 εκατομμύρια (συν άλλα €28 για τα ελικόπτερα) που θα μας στοιχίσουν, δεν μπορούν να αξιοποιηθούν για άλλους πιο βιοποριστικούς σκοπούς; Έχετε την υποψία κ. Φωτίου ότι η κοινωνία ζει και αναπνέει με τα βαρύγδουπα περί "αξιόμαχου της Εθνικής Φρουράς" (όταν ούτε καν τα σωστά κοτόπουλα δεν μπορεί να αγοράσει); Ή μήπως έχετε τη ψευδαίσθηση ότι οι Τούρκοι θα λυγίσουν από φόβο και δέος με την αγορά των ΔΥΟ πλοίων;
Στη δική μου αντίληψη, τα πράγματα είναι πολύ απλά: όταν δεν έχεις λεφτά ούτε για γάλα, δεν αγοράζεις πούρα, όταν δεν έχεις να φας, δεν αγοράζεις χαβιάρι, όταν δεν έχεις καν ποδήλατο, δεν αγοράζεις λιμουζίνα και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι όταν είσαι καταχρεωμένος δεν παίρνεις πυραυλακάτους!
