Ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός
είναι ένα φαινόμενο νοσηρό μεν, όχι δυσεύρετο δε, το οποίο ειδικά σε πολιτικά
αναπτυσσόμενες (ακόμη) κοινωνίες σαν τη δική μας, στις οποίες το εκλογικό σώμα
έχει μνήμη χρυσόψαρου, συνηθίζει να ευδοκιμεί ιδιαίτερα. Υπάρχει όμως ένας
πολιτικός που ξεπερνά κατά παρασάγγας κάθε όριο τυχοδιωκτισμού. Το όνομα αυτού:
Μάριος Κάρογιαν. Ο εν λόγω κύριος έχει καταφέρει (διότι περί κατορθώματος
πρόκειται) μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να κάνει τέτοιες πολιτικές
μανούβρες που θα ζήλευε κι αυτός ο Μάϊκλ Σούμαχερ! Ας κάνουμε μια μικρή
ιστορική αναδρομή στην πρόσφατη πολιτική του θητεία. Τον Οκτώβρη του 2006, ο κ.
Κάρογιαν εκλέγεται Πρόεδρος του ΔΗΚΟ σε διαδοχή του μ. Τάσσου Παπαδόπουλου.
Μέχρι και το Φλεβάρη του 2008, ο Μ. Κάρογιαν θεωρείται εκ των δεξιών χεριών του
αείμνηστου Τάσσου Παπαδοπούλου, στην κυβέρνηση του οποίου συμμετείχε από πολύ
καίρια πόστα: διευθυντής Γραφείου Τύπου του Προέδρου της Δημοκρατίας, καθώς και Αναπληρωτής Κυβερνητικός Εκπρόσωπος. Στα
συγκεκριμένα πόστα, προφανώς, δεν διορίζεται ο οποιοσδήποτε, αλλά κάποιος ο
οποίος χαίρει της εμπιστοσύνης του Προέδρου (αχ Τάσσο..!).
Στις εκλογές του 2008,
συμμετέχει στο προεκλογικό επιτελείο του Τάσσου μεν, όχι με ιδιαίτερη ζέση δε,
σύμφωνα με διάφορες πηγές του τότε περίγυρου. Όταν τελικά χάνει τις εκλογές
στον Α' Γύρο ο Τάσσος, τάσσεται αρχικά αναφανδόν υπέρ της στήριξης του Ι.
Κασουλίδη. Στη συνάντηση μάλιστα με την ΕΔΕΚ που έγινε τη Δευτέρα, αμέσως μετά
την Ά Κυριακή, δηλώνει στην αντιπροσωπεία της ΕΔΕΚ ότι "παιδιά εμείς πάμε
με Κασουλίδη". Προφανώς όμως, λίγα μόλις 24ωρα μετά και αφού εξασφάλισε
περισσότερα "ανταλλάγματα" από την άλλη πλευρά (βλ. Προεδρία της
Βουλής), κάνει στροφή 180 μοιρών και γίνεται ένθερμος υποστηρικτής Χριστόφια!
Όπερ και εγένετο, ο Δ.
Χριστόφιας εκλέγεται Πρόεδρος και το ΔΗΚΟ υπό την Προεδρία του Μ. Κάρογιαν
συμμετέχει με 3 Υπουργούς στην Κυβέρνηση (Εξωτερικών - Μάρκος, Εμπορίου -
Πασχαλίδης & Υγείας - Πατσαλίδης). Λίγες μόλις μέρες μετά την εκλογή
Χριστόφια, στις 06/03/2008, εξαργυρώνει τη στήριξή του προς τον τελευταίο,
εκλεγόμενος στην Προεδρία της Βουλής. Κι ενόσω η Προεδρία της Δημοκρατίας υπό
τον Δ. Χριστόφια βρισκόταν σε εξέλιξη, το κόμμα του οποίου προήδρευε ο κ.
Κάρογιαν για πάνω από 3,5 χρόνια ασκούσε τον πλέον σχιζοφρενικά τυχοδιωκτικό
ρόλο, αυτόν της συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης. Είναι αμέτρητες οι φορές που
αξιωματούχοι του ΔΗΚΟ (όχι τόσο ο ίδιος) ασκούσαν δριμύτερη κριτική στην
Κυβέρνηση απ' ότι η ίδια η αντιπολίτευση τόσο για το Κυπριακό, όσο και για
θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης. Οι σχέσεις μάλιστα ΔΗΚΟ - ΑΚΕΛ είχαν φτάσει σε
τέτοια όξυνση, που ήταν να διερωτάται κανείς πόσο ακόμα θα συνεχιζόταν η
"συμβίωση". Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν και η απροκάλυπτη ανάμιξη
στα εσωτερικά του ΔΗΚΟ λίγες μόλις μέρες πριν το Συνέδριο του 2009, όταν
πρωτοκλασάτα στελέχη του ΑΚΕΛ εξέφρασαν τη σαφή προτίμησή τους υπέρ της
Αντιγόνης Παπαδοπούλου εναντίον του Γιώργου Κολοκασίδη για τη θέση του
Αναπληρωτή Προέδρου κ.α. συναφή. Κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, αντί ο κ. Μ.
Κάρογιαν να τα μαζέψει και να φύγει, όπως αξιοπρεπέστατα και έγκαιρα
έπραξε η ΕΔΕΚ, ο ίδιος προτίμησε να παραμείνει πιστός στον εναγκαλισμό
Χριστόφια και στα λάφυρα της εξουσίας.
Στο μεσοδιάστημα, πέραν της
προκλητικής εμμονής του για παραμονή στην όλο παραφωνίες συγκυβέρνηση,
αποφάσισε να υποδυθεί και το ρόλο του Κόναν του εξολοθρευτή, διαγράφοντας με
συνοπτικές διαδικασίες δύο ιστορικά και καταξιωμένα στελέχη του, όπως ο Γιώργος
Κολοκασίδης και ο Ζαχαρίας Κουλίας, δήθεν για λόγους κομματικής απειθαρχίας. Οι
πραγματικοί λόγοι, φυσικά, δεν ήταν άλλοι απ' αυτούς που περιγράφονται εύστοχα
στο βιβλίο των Αιμιλιανίδη, Κέντα και Κοντού «Σημαδεμένη Τράπουλα» (Εκδόσεις Power Publishing, Λευκωσία 2010, σελ. 105), στο οποίο αναφέρει ρητώς ότι υποσχέθηκε
στον απροκάλυπτα τουρκόφιλο απεσταλμένο του ΟΗΕ, κ. Αλεξάντερ Νταουνερ, ότι
δηλαδή θα καθαρίσει το κόμμα του από τους απορριπτικούς. Η συγκεκριμένη αναφορά
του πολυδιαβασμένου αυτού βιβλίου δεν διαψεύστηκε ΠΟΤΕ είτε από τον ίδιο, είτε
από το ΔΗΚΟ.
Πότε τελικά αποφάσισε ο Μ.
Κάρογιαν, να εγκαταλείψει το καράβι Χριστόφια που βούλιαζε; Τον Αύγουστο του
2011 (μόλις ένα χρόνο πριν δηλαδή) με διάφορες φαιδρές δικαιολογίες, του στυλ
ότι δεν απέσυρε ο Πρόεδρος Χριστόφιας τις μονομερείς παραχωρήσεις της πλευράς
μας, ασχέτως βέβαια ότι αυτές είχαν ήδη κατατεθεί από το 2009 και διευκρινιστεί
ότι δεν θα αποσύρονταν. Ο πραγματικός λόγος φυσικά ήταν διότι δεν τον έπαιρνε
άλλο να σηκώνει το βάρος της ευθύνης που του αναλογούσε και να αντιμετωπίζει τη
λαϊκή κατακραυγή ένεκα της τεράστιας τραγωδίας με τον όλεθρο στη Ναυτική Βάση
στο Μαρί, για την οποία τεράστια ευθύνη είχε και ο δικός του Υπουργός των
Εξωτερικών (βλ. Πόρισμα Πολυβίου).
Αποχωρώντας λοιπόν από τη
συγκυβέρνηση, αποφάσισε να υποδυθεί έναν άλλο ρόλο, αυτόν του "καλού
ενδιάμεσου". Ο λόγος προφανής: να ρίξει στάχτη στα μάτια των άλλων
κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου, αλλά και της κυπριακής κοινωνίας ευρύτερα, ότι
δήθεν επιδιώκει την ανατροπή του διπολισμού. Στο πίσω μέρος του μυαλού του
φυσικά εξαρχής ο στόχος δεν ήταν άλλος από το να βρεθεί στην αγκαλιά του θεωρητικού
φαβορί (Νίκος Αναστασιάδης) και να εξαργυρώσει ενδεχόμενη εκλογή του τόσο προς
ίδιον, όσο και προς κομματικό όφελος. Όπως πολύ ορθά το έθεσε και ο
Αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ, Νικόλας Παπαδόπουλος, στην πρόσφατη συνεδρία της Κ.Ε.του κόμματος "Το ΔΗΚΟ στηρίζει το φαβορί για να γίνει και πάλι εξουσία. Και για να
μιλήσω κάπως παραστατικά και μεταφορικά, την ώρα που κάθε κυπριακό νοικοκυριό
υποφέρει από τη λαίλαπα των απολύσεων, το ΔΗΚΟ επιλέγει τους διορισμούς σε
αξιώματα και υπουργεία".
Και κάπου εκεί άρχισαν οι
γελοιότητες: έθεσε όρο στα άλλα κόμματα ο υποψήφιος να μην είναι αρχηγός
κόμματος (προφανώς για να αποκλείσει υποψηφιότητα Ομήρου) και να μην ήταν
υποψήφιος που είχε ήδη εξαγγείλει (προφανώς για να αποκλείσει υποψηφιότητα
Λιλλήκα). Τελικά, ο υποψήφιος που στηρίζει το κόμμα του κ. Κάρογιαν είναι ΚΑΙ
αρχηγός κόμματος ΚΑΙ υποψήφιος που είχε ήδη εξαγγείλει και μάλιστα πριν από
όλους τους άλλους! Η προσωποποίηση της συνέπειας λόγων και έργων.
Επί της ουσίας δε του διαλόγου
με τα κόμματα του Ενδιάμεσου Χώρου, ο κ. Κάρογιαν επέμεινε σώνει και καλά να
προστεθεί στην Κοινή Διακήρυξη και ρητή αναφορά στη Διζωνική Δικοινοτική
Ομοσπονδία, με ύφος και ρητορική μάλιστα που περισσότερο παρέπεμπε σε ηγέτη των
ΕΔΗ, παρά του ΔΗΚΟ και μάλιστα σε ένα έγγραφο που ετοίμασε ο ίδιος ο
Αντιπρόεδρος του κόμματός του! Την ίδια εμμονή πάντως κάπου φαίνεται να τη
ξέχασε όταν προχωρούσε στην υπογραφή του προικοσύμφωνου με τον νυν εκλεκτό του,
κ. Αναστασιάδη, αφού από τη συμφωνία συνεργασίας ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ απουσιάζει κάθε
ίχνος αναφοράς σε ΔΔΟ. Η προσωποποίηση της εμμονής σε αρχές και αξίες..!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της "συγκινητικής" αυτής εμμονής του Μ. Κάρογιαν σε αρχές και αξίες είναι και η δήλωσή του στο περιοδικό Pafos Prestige τον περασμένο μόλις Ιούλιο:
Έχουμε και λέμε δηλαδή,
συνοψίζοντας: από δεξί χέρι του Τάσσου, πρωτοπαλίκαρο του Χριστόφια (αφού
φλέρταρε για λίγο κ με τον Κασουλίδη), σε όψιμο θιασώτη της ΔΔΟ με τον
Ενδιάμεσο Χώρο, για να καταλήξει τελικά στον Αναστασιάδη. Κι όλα αυτα σε 5
μόλις χρόνια! Σε 5 χρόνια δηλαδή αυτός ο κύριος δεν έλαβε ούτε και μια απόφαση,
με γνώμονα το καλό του τόπου του - όλες μα όλες οι αποφάσεις του είχαν
αποκλειστικά προσωπικό (ή έστω στενά κομματικό) όφελος. Τι θλιβερή μιζέρια
επομένως για έναν τόπο κι έναν λαό, να καθορίζεται το μέλλον του από τις
εκάστοτε ορέξεις ενός τέτοιου στυγνού πολιτικού τυχοδιώκτη!
Είναι ένα παλιό ανεκδοτακι που
μου έρχεται στο νου, το οποίο παραφρασμένο εκτιμώ ότι ταιριάζει απολύτως στον
Πρόεδρο του ΔΗΚΟ: ένας μαύρος συζητά με ένα λευκό φίλο του και του λέει
"εσύ όταν ζεσταίνεσαι κοκκινίζεις, όταν κρυώνεις γίνεσαι μπλε, όταν
αρρωστάς γίνεσαι κίτρινος, όταν χτυπάς μελανιάζεις, όταν φοβάσαι γίνεσαι πράσινος
και τολμάς να με αποκαλείς εμένα ΕΓΧΡΩΜΟ;"..
Κατ' αναλογία, ο κ. Μάριος
Κάρογιαν, ο οποίος όπως έχει ήδη περιγραφεί πιο πάνω "κατάφερε" ως
νέος Φιλέας Φογκ να κάνει το γύρο του
κόσμου σε 80 μέρες (ή τον γύρο όλων των πιθανών και απίθανων πολιτικών συνεργασιών
σε μόλις 5 χρόνια), ΤΟΛΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΑΛΛΟΥΣ ΓΥΡΟΛΟΓΟΥΣ;;; Τολμά και
χρησιμοποιεί όρους για να περιγράψει τον εαυτό του και την ηγεσία του κόμματός
τους όπως "πολιτική συνέπεια", "πίστη σε αρχές και αξίες" ή
"πολιτική αξιοπιστία και σταθερότητα";;; Και αυτοί που εσχάτως
προχώρησαν σε πολιτικό αρραβώνα με αυτόν τον καλλιτέχνη του τυχοδιωκτισμού
επιχαίρουν ότι δήθεν "ενώνουν δυνάμεις";; Ας μην επιχαίρουν για
πολύ. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά..
