Όταν ο τυχοδιωκτισμός γίνεται τέχνη..!

Ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός είναι ένα φαινόμενο νοσηρό μεν, όχι δυσεύρετο δε, το οποίο ειδικά σε πολιτικά αναπτυσσόμενες (ακόμη) κοινωνίες σαν τη δική μας, στις οποίες το εκλογικό σώμα έχει μνήμη χρυσόψαρου, συνηθίζει να ευδοκιμεί ιδιαίτερα. Υπάρχει όμως ένας πολιτικός που ξεπερνά κατά παρασάγγας κάθε όριο τυχοδιωκτισμού. Το όνομα αυτού: Μάριος Κάρογιαν. Ο εν λόγω κύριος έχει καταφέρει (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να κάνει τέτοιες πολιτικές μανούβρες που θα ζήλευε κι αυτός ο Μάϊκλ Σούμαχερ! Ας κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή στην πρόσφατη πολιτική του θητεία. Τον Οκτώβρη του 2006, ο κ. Κάρογιαν εκλέγεται Πρόεδρος του ΔΗΚΟ σε διαδοχή του μ. Τάσσου Παπαδόπουλου. Μέχρι και το Φλεβάρη του 2008, ο Μ. Κάρογιαν θεωρείται εκ των δεξιών χεριών του αείμνηστου Τάσσου Παπαδοπούλου, στην κυβέρνηση του οποίου συμμετείχε από πολύ καίρια πόστα: διευθυντής Γραφείου Τύπου του Προέδρου της Δημοκρατίας, καθώς και Αναπληρωτής Κυβερνητικός Εκπρόσωπος. Στα συγκεκριμένα πόστα, προφανώς, δεν διορίζεται ο οποιοσδήποτε, αλλά κάποιος ο οποίος χαίρει της εμπιστοσύνης του Προέδρου (αχ Τάσσο..!).

 

Στις εκλογές του 2008, συμμετέχει στο προεκλογικό επιτελείο του Τάσσου μεν, όχι με ιδιαίτερη ζέση δε, σύμφωνα με διάφορες πηγές του τότε περίγυρου. Όταν τελικά χάνει τις εκλογές στον Α' Γύρο ο Τάσσος, τάσσεται αρχικά αναφανδόν υπέρ της στήριξης του Ι. Κασουλίδη. Στη συνάντηση μάλιστα με την ΕΔΕΚ που έγινε τη Δευτέρα, αμέσως μετά την Ά Κυριακή, δηλώνει στην αντιπροσωπεία της ΕΔΕΚ ότι "παιδιά εμείς πάμε με Κασουλίδη". Προφανώς όμως, λίγα μόλις 24ωρα μετά και αφού εξασφάλισε περισσότερα "ανταλλάγματα" από την άλλη πλευρά (βλ. Προεδρία της Βουλής), κάνει στροφή 180 μοιρών και γίνεται ένθερμος υποστηρικτής Χριστόφια!

 

 

Όπερ και εγένετο, ο Δ. Χριστόφιας εκλέγεται Πρόεδρος και το ΔΗΚΟ υπό την Προεδρία του Μ. Κάρογιαν συμμετέχει με 3 Υπουργούς στην Κυβέρνηση (Εξωτερικών - Μάρκος, Εμπορίου - Πασχαλίδης & Υγείας - Πατσαλίδης). Λίγες μόλις μέρες μετά την εκλογή Χριστόφια, στις 06/03/2008, εξαργυρώνει τη στήριξή του προς τον τελευταίο, εκλεγόμενος στην Προεδρία της Βουλής. Κι ενόσω η Προεδρία της Δημοκρατίας υπό τον Δ. Χριστόφια βρισκόταν σε εξέλιξη, το κόμμα του οποίου προήδρευε ο κ. Κάρογιαν για πάνω από 3,5 χρόνια ασκούσε τον πλέον σχιζοφρενικά τυχοδιωκτικό ρόλο, αυτόν της συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης. Είναι αμέτρητες οι φορές που αξιωματούχοι του ΔΗΚΟ (όχι τόσο ο ίδιος) ασκούσαν δριμύτερη κριτική στην Κυβέρνηση απ' ότι η ίδια η αντιπολίτευση τόσο για το Κυπριακό, όσο και για θέματα εσωτερικής διακυβέρνησης. Οι σχέσεις μάλιστα ΔΗΚΟ - ΑΚΕΛ είχαν φτάσει σε τέτοια όξυνση, που ήταν να διερωτάται κανείς πόσο ακόμα θα συνεχιζόταν η "συμβίωση". Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν και η απροκάλυπτη ανάμιξη στα εσωτερικά του ΔΗΚΟ λίγες μόλις μέρες πριν το Συνέδριο του 2009, όταν πρωτοκλασάτα στελέχη του ΑΚΕΛ εξέφρασαν τη σαφή προτίμησή τους υπέρ της Αντιγόνης Παπαδοπούλου εναντίον του Γιώργου Κολοκασίδη για τη θέση του Αναπληρωτή Προέδρου κ.α. συναφή. Κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, αντί ο κ. Μ. Κάρογιαν να τα μαζέψει και να φύγει, όπως αξιοπρεπέστατα και έγκαιρα έπραξε η ΕΔΕΚ, ο ίδιος προτίμησε να παραμείνει πιστός στον εναγκαλισμό Χριστόφια και στα λάφυρα της εξουσίας.

 

 

Στο μεσοδιάστημα, πέραν της προκλητικής εμμονής του για παραμονή στην όλο παραφωνίες συγκυβέρνηση, αποφάσισε να υποδυθεί και το ρόλο του Κόναν του εξολοθρευτή, διαγράφοντας με συνοπτικές διαδικασίες δύο ιστορικά και καταξιωμένα στελέχη του, όπως ο Γιώργος Κολοκασίδης και ο Ζαχαρίας Κουλίας, δήθεν για λόγους κομματικής απειθαρχίας. Οι πραγματικοί λόγοι, φυσικά, δεν ήταν άλλοι απ' αυτούς που περιγράφονται εύστοχα στο βιβλίο των Αιμιλιανίδη, Κέντα και Κοντού «Σημαδεμένη Τράπουλα» (Εκδόσεις Power Publishing, Λευκωσία 2010, σελ. 105), στο οποίο αναφέρει ρητώς ότι υποσχέθηκε στον απροκάλυπτα τουρκόφιλο απεσταλμένο του ΟΗΕ, κ. Αλεξάντερ Νταουνερ, ότι δηλαδή θα καθαρίσει το κόμμα του από τους απορριπτικούς. Η συγκεκριμένη αναφορά του πολυδιαβασμένου αυτού βιβλίου δεν διαψεύστηκε ΠΟΤΕ είτε από τον ίδιο, είτε από το ΔΗΚΟ.

Πότε τελικά αποφάσισε ο Μ. Κάρογιαν, να εγκαταλείψει το καράβι Χριστόφια που βούλιαζε; Τον Αύγουστο του 2011 (μόλις ένα χρόνο πριν δηλαδή) με διάφορες φαιδρές δικαιολογίες, του στυλ ότι δεν απέσυρε ο Πρόεδρος Χριστόφιας τις μονομερείς παραχωρήσεις της πλευράς μας, ασχέτως βέβαια ότι αυτές είχαν ήδη κατατεθεί από το 2009 και διευκρινιστεί ότι δεν θα αποσύρονταν. Ο πραγματικός λόγος φυσικά ήταν διότι δεν τον έπαιρνε άλλο να σηκώνει το βάρος της ευθύνης που του αναλογούσε και να αντιμετωπίζει τη λαϊκή κατακραυγή ένεκα της τεράστιας τραγωδίας με τον όλεθρο στη Ναυτική Βάση στο Μαρί, για την οποία τεράστια ευθύνη είχε και ο δικός του Υπουργός των Εξωτερικών (βλ. Πόρισμα Πολυβίου).

 

 

Αποχωρώντας λοιπόν από τη συγκυβέρνηση, αποφάσισε να υποδυθεί έναν άλλο ρόλο, αυτόν του "καλού ενδιάμεσου". Ο λόγος προφανής: να ρίξει στάχτη στα μάτια των άλλων κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου, αλλά και της κυπριακής κοινωνίας ευρύτερα, ότι δήθεν επιδιώκει την ανατροπή του διπολισμού. Στο πίσω μέρος του μυαλού του φυσικά εξαρχής ο στόχος δεν ήταν άλλος από το να βρεθεί στην αγκαλιά του θεωρητικού φαβορί (Νίκος Αναστασιάδης) και να εξαργυρώσει ενδεχόμενη εκλογή του τόσο προς ίδιον, όσο και προς κομματικό όφελος. Όπως πολύ ορθά το έθεσε και ο Αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ, Νικόλας Παπαδόπουλος, στην πρόσφατη συνεδρία της Κ.Ε.του κόμματος "Το ΔΗΚΟ στηρίζει το φαβορί για να γίνει και πάλι εξουσία. Και για να μιλήσω κάπως παραστατικά και μεταφορικά, την ώρα που κάθε κυπριακό νοικοκυριό υποφέρει από τη λαίλαπα των απολύσεων, το ΔΗΚΟ επιλέγει τους διορισμούς σε αξιώματα και υπουργεία". 

Και κάπου εκεί άρχισαν οι γελοιότητες: έθεσε όρο στα άλλα κόμματα ο υποψήφιος να μην είναι αρχηγός κόμματος (προφανώς για να αποκλείσει υποψηφιότητα Ομήρου) και να μην ήταν υποψήφιος που είχε ήδη εξαγγείλει (προφανώς για να αποκλείσει υποψηφιότητα Λιλλήκα). Τελικά, ο υποψήφιος που στηρίζει το κόμμα του κ. Κάρογιαν είναι ΚΑΙ αρχηγός κόμματος ΚΑΙ υποψήφιος που είχε ήδη εξαγγείλει και μάλιστα πριν από όλους τους άλλους! Η προσωποποίηση της συνέπειας λόγων και έργων.

Επί της ουσίας δε του διαλόγου με τα κόμματα του Ενδιάμεσου Χώρου, ο κ. Κάρογιαν επέμεινε σώνει και καλά να προστεθεί στην Κοινή Διακήρυξη και ρητή αναφορά στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, με ύφος και ρητορική μάλιστα που περισσότερο παρέπεμπε σε ηγέτη των ΕΔΗ, παρά του ΔΗΚΟ και μάλιστα σε ένα έγγραφο που ετοίμασε ο ίδιος ο Αντιπρόεδρος του κόμματός του! Την ίδια εμμονή πάντως κάπου φαίνεται να τη ξέχασε όταν προχωρούσε στην υπογραφή του προικοσύμφωνου με τον νυν εκλεκτό του, κ. Αναστασιάδη, αφού από τη συμφωνία συνεργασίας ΔΗΣΥ-ΔΗΚΟ απουσιάζει κάθε ίχνος αναφοράς σε ΔΔΟ. Η προσωποποίηση της εμμονής σε αρχές και αξίες..! 

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της "συγκινητικής" αυτής εμμονής του Μ. Κάρογιαν σε αρχές και αξίες είναι και η δήλωσή του στο περιοδικό Pafos Prestige τον περασμένο μόλις Ιούλιο:

 

Έχουμε και λέμε δηλαδή, συνοψίζοντας: από δεξί χέρι του Τάσσου, πρωτοπαλίκαρο του Χριστόφια (αφού φλέρταρε για λίγο κ με τον Κασουλίδη), σε όψιμο θιασώτη της ΔΔΟ με τον Ενδιάμεσο Χώρο, για να καταλήξει τελικά στον Αναστασιάδη. Κι όλα αυτα σε 5 μόλις χρόνια! Σε 5 χρόνια δηλαδή αυτός ο κύριος δεν έλαβε ούτε και μια απόφαση, με γνώμονα το καλό του τόπου του - όλες μα όλες οι αποφάσεις του είχαν αποκλειστικά προσωπικό (ή έστω στενά κομματικό) όφελος. Τι θλιβερή μιζέρια επομένως για έναν τόπο κι έναν λαό, να καθορίζεται το μέλλον του από τις εκάστοτε ορέξεις ενός τέτοιου στυγνού πολιτικού τυχοδιώκτη!

Είναι ένα παλιό ανεκδοτακι που μου έρχεται στο νου, το οποίο παραφρασμένο εκτιμώ ότι ταιριάζει απολύτως στον Πρόεδρο του ΔΗΚΟ: ένας μαύρος συζητά με ένα λευκό φίλο του και του λέει "εσύ όταν ζεσταίνεσαι κοκκινίζεις, όταν κρυώνεις γίνεσαι μπλε, όταν αρρωστάς γίνεσαι κίτρινος, όταν χτυπάς μελανιάζεις, όταν φοβάσαι γίνεσαι πράσινος και τολμάς να με αποκαλείς εμένα ΕΓΧΡΩΜΟ;"..

Κατ' αναλογία, ο κ. Μάριος Κάρογιαν, ο οποίος όπως έχει ήδη περιγραφεί πιο πάνω "κατάφερε" ως νέος Φιλέας Φογκ να κάνει το γύρο του κόσμου σε 80 μέρες (ή τον γύρο όλων των πιθανών και απίθανων πολιτικών συνεργασιών σε μόλις 5 χρόνια), ΤΟΛΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΑΛΛΟΥΣ ΓΥΡΟΛΟΓΟΥΣ;;; Τολμά και χρησιμοποιεί όρους για να περιγράψει τον εαυτό του και την ηγεσία του κόμματός τους όπως "πολιτική συνέπεια", "πίστη σε αρχές και αξίες" ή "πολιτική αξιοπιστία και σταθερότητα";;; Και αυτοί που εσχάτως προχώρησαν σε πολιτικό αρραβώνα με αυτόν τον καλλιτέχνη του τυχοδιωκτισμού επιχαίρουν ότι δήθεν "ενώνουν δυνάμεις";; Ας μην επιχαίρουν για πολύ. Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά..

 

 

Ζητείται Ηγέτης..

Συνηθίζεται να λέγεται κάθε τρεις και λίγο ότι «αυτή είναι μια κρίσιμη περίοδος», έχω όμως την εντύπωση ότι αυτή είναι η κρισιμότερη. Η πανθομολογουμένως (πλην Λακεδαιμονίων) και σε όλα τα επίπεδα αποτυχημένη παρούσα διακυβέρνηση, πέραν της προφανούς απογοήτευσης που δημιούργησε σε όσους προσδοκούσαν σε ένα καλύτερο μέλλον από μία κυβέρνηση με επικεφαλής τον ηγέτη της λεγόμενης αριστεράς, προκάλεσε και σωρεία κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών προβλημάτων.

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τα μνημειώδη «δώρα» που παρείχε στην άλλη πλευρά (έποικοι, εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφος, περιουσιακό), αναμένοντας ακόμα ..τα αντίδωρα; Την καταβαράθρωση της κυπριακής οικονομίας, που παρέλαβαν πλεόνασμα και παραδίδουν «σκουπίδια; Την αναξιοκρατία, η οποία επί των ημερών τους οργίασε; Τις λίστες με τα «θελήματα» που έφευγαν με e-mail από τον Η/Υ της ιδιαιτέρας του Γ.Γ. του ΚΚΚ ή το ..αξιολογικό σύστημα που εφηύρε ο πρώην Διευθυντής του Γραφείου του Προέδρου; Τις οδοντοστοιχίες του συντρόφου Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα; Τις «αξιοκρατικές» προσλήψεις αλά Moleskis family; Τις φιλολαϊκές πτήσεις με ένα φτωχαδιάρικο πριβέ τζετ; Τις ..καρναβαλίστικες ιδιοτροπίες της Υπ. Εμπορίου, που επιδιώκει με το έτσι θέλω να γίνει Κασίνης στη θέση του Κασίνη; Το επίδομα ανεργίας που είχε (φαίνεται) απόλυτη ανάγκη να παίρνει ο Προεδρικός Επίτροπος; Ή τα μαθήματα γεωγραφίας «Ξέρω κι εγώ που είναι το Μαρί»;

Φυσικά όλ’ αυτά, όπως και πολλά άλλα, είναι απλές οδοντόκρεμες μπροστά στο μνημειώδες έργο που μας κληροδότησε το σημερινό νεοκυπριακό καθεστώς και ονομάζεται «Πώς να διαλύσετε μια χώρα με ένα ..μπουμ». Ο ερασιτεχνισμός, η προχειρότητα και η παντελής έλλειψη βασικών γνώσεων διαχείρισης του φονικού φορτίου εκ μέρους των (αν)αρμοδίων, σε συνδυασμό με τις πολιτικές εμμονές και δεισιδαιμονίες του βασικού υπαίτιου για την τραγωδία στο Μαρί, οδήγησαν στα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Ακόμα και αν πιστώσει κανείς τους κυβερνώντες με τις αγνότερες των προθέσεων ως προς τη διαχείριση του θέματος πριν την έκρηξη, η όλη στάση και συμπεριφορά τους μετά την τραγωδία (με προεξάρχοντα τον Πρώτο Πολίτη) δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ!

Από το βράδυ της 11^ης Ιουλίου στήθηκε άμεσα ένας ολόκληρος οδοστρωτήρας με ύβρεις, απειλές, σπίλωση ακόμα και νεκρών, αναθεματισμό των αγανακτισμένων, αντιδιαδηλώσεις των ΕΔΟΝόπουλων, κάψιμο στην πυρά του πορίσματος και του ιδίου του κ. Πολυβίου, συναυλίες στήριξης – παρωδία, συλλήψεις για ένα «βλάκα» και όλα τα άλλα κωμικοτραγικά που ζήσαμε το τελευταίο 7μηνο. Είναι μακράν η χειρότερη περίοδος στο εσωτερικό μέτωπο μετά το 1974, η οποία επέφερε ένα βαθύ κοινωνικό διχασμό εξαιτίας του γινατιού του κύριου υπαίτιου που αρνείται πεισματικά ακόμα και σήμερα να πει ένα mea culpa και μια ειλικρινή συγγνώμη. Ως γνωστόν όμως, ο έξυπνος απολογείται, ο πονηρός δικαιολογείται κι ο ηλίθιος επιμένει..

Υπ’ αυτά τα ζοφερά δεδομένα λοιπόν, λογικά θα ανέμενε κανείς ότι ο κόσμος θα στρεφόταν προς την αντιπολίτευση, αναζητώντας μια πιο ελπιδοφόρα προοπτική. Έλα όμως που και η αντιπολίτευση (τουλάχιστον η πλειοψηφία της) όχι μόνο δεν δημιουργεί ελπιδοφόρες προσδοκίες, αλλά αντιθέτως εντείνει την απογοήτευση. Από το βράδυ της 11^ης Ιουλίου, παρά τις καθημερινές φραστικές επιθέσεις κατά της κυβέρνησης για το Μαρί από το σύνολο της αντιπολίτευσης, καταβάλλοντας συχνά και μεταξύ τους ..διαγωνισμό για το ποιος θα φωνάξει δυνατότερα, τι συντονισμένες ενέργειες έκαναν έτσι ώστε να εξαναγκάσουν τον ΠτΔ και την κυβέρνηση σε παραίτηση (αφού ο ίδιος δεν καταλάβαινε); Απολύτως καμία!

Μήπως δεν υπερψήφισαν τους προϋπολογισμούς της; Μήπως δεν υπερψήφισαν τα αντιλαϊκά μέτρα για τη δήθεν διάσωση της κυπριακής οικονομίας; Μήπως δεν υπερψήφισαν υποψηφίους Δημάρχους του ΑΚΕΛ στις τελευταίες εκλογές; Μήπως αποχώρησαν από το Εθνικό Συμβούλιο; Μήπως δεν ενέκριναν την υπερψήφιση κονδυλίου για τις πτήσεις του Πρώτου Υπαίτιου με το ιδιωτικό τζετ; Μήπως έστω ρε αδερφέ έκατσαν οι αρχηγοί των αντιπολιτευομένων κομμάτων να πιουν ένα φραπέ και να συντονίσουν κάπως τις ενέργειες τους αφουγκραζόμενοι τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση; Ούτε καν αυτό. Προτίμησαν να οχυρωθεί ο καθένας στο καβούκι του, να διασωθεί η κομματική μας αξιοπρέπεια και την αγανάκτηση του λαού ..θα τη δούμε μια άλλη στιγμή!

Και μέσα σ’ όλα αυτά, άρχισε και η προεδρολογία πρώτα πρώτα από τον κ. Θέλω να γίνω Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Κατ’ αρχάς, ο ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρά τις εμφανείς προσπάθειές του να εμφανιστεί ως ..η εναλλακτική λύση, ως αυτός που έχει αίφνης μετατραπεί σε ..μετριοπαθή πολιτικό που νιώθει τις ανάγκες της κοινωνίας, δεν παύει από του να είναι η άλλη όψη του ίδιου καθεστωτικού νομίσματος. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τη λυσσαλέα προσπάθειά του πριν και μετά τον Απρίλη του 2004 να επιβάλει τη λύση Ανάν, την οποία απέρριψε η καταπληκτική πλειοψηφία του λαού; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις επιστολές του προς την ΕΕ με τις οποίες κατηγορούσε τον αείμνηστο Τ. Παπαδόπουλο για απολυταρχικό καθεστώς; Ποιος μπορεί να ξεχάσει την απόλυτη στήριξη που παρείχε στο νυν Πρόεδρο τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του ειδικά επί του εθνικού θέματος; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα ..προχθεσινά δείπνα του με τον κατοχικό ηγέτη, τις προτάσεις του για πολυμερή διάσκεψη, τα νταραβέρια με τον Ερντογάν στην Τουρκία κοκ;    

Μας απομένει κάτι λιγότερο από ένας χρόνος μέχρι τις εκλογές. Με δεδομένο ότι ο ένας πόλος έχει ήδη εξαγγείλει υποψηφιότητα και ο άλλος αναμένεται να πράξει το ίδιο κάποια στιγμή το καλοκαίρι (αν δεν επαναδιεκδικήσει θα είναι ο πρώτος Πρόεδρος που δεν το κάνει και θα είναι σαν να ομολογεί ότι απέτυχε), ο λαός οφείλει και δικαιούται να έχει ενώπιον του μια τρίτη επιλογή. Το να βρεθεί ο λαός μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης στο Β’ γύρο των Προεδρικών εκλογών θα είναι το εφιαλτικότερο σενάριο. Προσωπικά το δηλώνω από τώρα ότι αν έχω να επιλέξω μεταξύ ενός ανίκανου για οτιδήποτε και ενός «ικανού» για τα πάντα, προτιμώ τη μετανάστευση (κ. Γκιούροφ ξέρεις εσύ πώς να με διαολοστείλεις, αλά Χ. Τσούκα)!

Είναι μέγα σφάλμα κάποιοι να κάνουν απλές μαθηματικές πράξεις και να θεωρούν π.χ. ότι ΔΗΚΟ τόσα + ΕΔΕΚ τόσα + Ευρωκό τόσα + Οικολόγοι τόσα = Χ. Για δύο βασικούς λόγους: 1) Ένα πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών δεν αυτοπροσδιορίζονται ως κομματικά ενταγμένοι και κατά συνέπεια δεν πρόκειται να υπακούσουν σε καμία κομματική προτροπή και 2) Το τρίτο κόμμα στις τελευταίες εκλογές ήταν το κόμμα της Αποχής, το οποίο κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητας πώς θα κινηθεί στις επόμενες και το οποίο μπορεί κάλλιστα να εκλέξει Πρόεδρο. Συνεπώς, έχουν την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ τα κόμματα του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, να κάτσουν γύρω από ένα τραπέζι, να αφήσουν στην άκρη τις οποιεσδήποτε προσωπικές φιλοδοξίες τους (Μάριε σε σένα μιλώ), να κατεβάσουν κάτω όλη τη φαιά ουσία τους και να μας πουν Habemus Papam!

Το οφείλουν πρωτίστως προς την ιστορία των κομμάτων τους, προς τον κυπριακό λαό γενικότερα να του δώσουν μια αξιόπιστη, σοβαρή και ΕΚΛΕΞΙΜΗ επιλογή, η οποία αν περάσει στο Β’ γύρο θα είναι και ΝΙΚΗΦΟΡΑ. Οποιαδήποτε σκέψη για αυτόνομη κάθοδο εκ μέρους των κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου θα είναι καταστροφική, αφού απλά θα κουβαλήσει νερό στο μύλο του διπολισμού. Αν δεν τα καταφέρουν, στις επόμενες εκλογές δεν θα πάρουν παραπάνω από 15% όλοι μαζί. Είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία να αποδείξουν εμπράκτως ότι η πατριωτική γραμμή στο εθνικό, η αντίσταση σε νόθες λύσεις και επιβουλές, αλλά και η σώφρων και μετριοπαθής διαχείριση κοινωνικο-οικονομικών ζητημάτων μακριά από ιδεοληψίες, έχουν απήχηση. Υπάρχει αυτός/αυτή ο/η υποψήφιος που μπορεί να δώσει ελπιδοφόρο προοπτική; Εγώ πιστεύω πως ναι. Ζητείται Ηγέτης, οφείλετε να μας τον βρείτε..

Όταν τελειώνει η δημοσιογραφία, αρχίζει η ..χαραυγή

Το ότι η συγκεκριμένη φυλλάδα αποτελεί εκφραστικό όργανο του κυβερνώντος κόμματος το ξέρουν και οι πέτρες. Το ότι κατά καιρούς έχει ρίξει αστείρευτη και (συχνά) χυδαία χολή εναντίον του οποιουδήποτε ..τολμήσει να ασκήσει την οποιαδήποτε κριτική στην αφεντιά τους, είναι επίσης γνωστό. Δεν δίστασε μάλιστα να επιρρίψει ευθύνες ακόμη και σε νεκρούς, εφόσον αυτό υπέτασσε η κομματική ντιρεκτίβα, ισοπεδώνοντας τα πάντα ως γνήσιος σταλινικός οδοστρωτήρας.

Το τελευταίο «θύμα» της γκιουροβικής πένας ήταν (ποιος άλλος;) ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Κύπρου, κ. Χαρίδημος Τσούκας, ο οποίος, αυθάδης και καλαμαράς ων, διανοήθηκε να ασκήσει κριτική στον ανώτατο άρχοντα του τόπου για την τραγωδία στο Μαρί, για την οποία θυμίζω ότι τη βασικότερη ευθύνη επέρριψε στον ΠτΔ τόσο το πόρισμα Πολυβίου, όσο και το πόρισμα της Βουλής. Ιδού λοιπόν με τι υψηλοτάτου επιπέδου δημοσιογραφική ανάλυση η συντάκτρια της εν ισχνοτάτη μειοψηφία κυβερνώσας χαραυγής «στόλισε» έναν λαμπρό ακαδημαϊκό, σε αρθρίδιο με ψευδώνυμο «Γκ», ημερομηνίας 01/02/12:

Ξεκινώντας με το βαθύτατα ειρωνικό και χλευαστικό «Οι εξ Ελλάδος καθηγητάδες που καλά βολεύτηκαν», το οποίο εμπεριέχει σαφέστατα ρατσιστική διάθεση γενικά για τους ..εξ Ελλάδος, η συντάκτρια του αρθριδίου μας κάνει δωρεάν μαθήματα μισαλλοδοξίας, ενώ υποτίθεται ότι είναι οι και καλά σούπερ αντι-ρατσιστές, σφόδροι πολέμιοι του κάθε Κουλία και υπέρμαχοι των επιδομάτων για τον κάθε τρίτο αλλοδαπό. Ο αντιρατσισμός μας δηλαδή εξαντλείται μόνο στον κάθε ταλαίπωρο Πακιστανό, Ινδό, Φιλιππινέζο, Σύριο και Παλαιστίνιο, ο οποίος άμα λάχει με τα σούπερ επιδόματα του κ. Νεοκλή μπορεί να πάει και μια βόλτα μέχρι το Ρεάλ-Μπάρτσα, όχι όμως στους (άντε μην το πω)καλαμαράες, οι οποίοι ας μη ξεχνούμε ότι έκαναν και μια “εισβολή” σ’ αυτό τον τόπο (βλ. ομιλία στο Brookings)!

Παράλληλα, καλό θα ήταν να μας ενημερώσει η αρχισυντάκτρια αν η ευθεία μομφή κατά των μισθών των ακαδημαϊκών αφορά μόνο στον κ. Τσούκα ή γενικότερα σε ολόκληρη την ακαδημαϊκή κοινότητα; Άραγε οι βολές αυτές εκτοξεύονται και κατά ακαδημαϊκών όπως π.χ. ο κ. Γουλιάμος, όπως ο μέχρι πρότινος Υπ. Παιδείας, κ. Α. Δημητρίου και κάποιοι άλλοι (Ελλαδίτες, Ε/Κύπριοι και Τ/Κύπριοι) που εξυμνούν το καθεστώς;  Ή μήπως θα πρέπει και ο μισθός των καθηγητών να προσαρμόζεται αναλόγως των φρονημάτων τους;

Επί της ουσίας τώρα. Η μόνιμη επωδός των κυβερνώντων ευθύς αμέσως εξερράγησαν τα 100 τόσα εμπορευματοκιβώτια στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στις 11 περασμένου Ιουλίου, σκορπώντας το θάνατο σε 13 ηρωικούς συμπολίτες μας και προκαλώντας ανεπανόρθωτες ζημιές στην οικονομική και ενεργειακή υποδομή της χώρας, ήταν ότι «ναι, αλλά ξέρετε κάποτε σ’ αυτό τον τόπο έγινε και ένα πραξικόπημα»! Καθ’ αυτούς, το πραξικόπημα είναι το αιώνιο συγχωροχάρτι για οποιαδήποτε αδυναμία, ατολμία, ..βλακεία (ουπς, σαν να ακούω την κυρία Μήνυση Οχληρίογλου να μου κτυπά την πόρτα!) και εν πάση περιπτώσει για το οποιοδήποτε σοβαρό ή μη λάθος τους.

Στα πλαίσια αυτά και η συντάκτρια του αρθριδίου αφήνει παρόμοιες μπηχτές και για τον κ. Χ. Τσούκα, ότι διαθέτει επιλεκτική μνήμη και άλλα ευφάνταστα συναφή. Αντιστρέφοντας τα ερωτήματα που υποβάλλει στον καθηγητή, θα ήθελα (με όλο το σέβας, εννοείται) να της υποβάλω 3 ανάλογα ερωτήματα:

1.   Από το Φεβρουάριο του 2008, εδώ και 4 χρόνια δηλαδή, τι ενέργειες κάνατε όντας κυβερνώντες ώστε να προσάγετε ενώπιον της Δικαιοσύνης τους ενόχους της προδοσίας του ’74; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

2.   Τον παρανόμως ασκούντα καθήκοντα Προέδρου τότε, κ. Γλαύκο Κληρίδη, γνωρίζετε ποιο κόμμα βάφτισε ως «Καλό Καραβοκύρη»; Είναι το ίδιο κόμμα που στήριξε και τον πατέρα του το ’60 κατά του Μακαρίου, είναι το ίδιο κόμμα που δεν καταψήφισε το να ονομαστεί ο Γρίβας «άξιο τέκνο της πατρίδας».

3.   Γνωρίζετε τι είναι το γλυκό καρυδάκι; Αν όχι, ρωτήστε τους συντρόφους σας όταν κερνούσαν τους πραξικοπηματίες. Τα μαθήματα αντι-πραξικοπηματισμού και δήθεν αντίστασης άστε τα για τις ..καλοκαιρινές κατασκηνώσεις.

Και δεν έφταναν μόνο αυτά, η ίδια συντάκτρια την επόμενη μέρα (02/02/12), στην ίδια φυλλάδα, συνέχισε ακάθεκτη το βιολί της με ακόμα χειρότερη διάθεση:

Είναι πραγματικά απορίας άξιο το πώς οι θεωρητικά θιασώτες της φιλίας και αλληλεγγύης των λαών, του σεβασμού και της κατανόησης, αυτοί που δεν διστάζουν να διοργανώσουν στις Φοινικούδες θερμόαιμες αντι-διαδηλώσεις στήριξης των δικαιωμάτων του κάθε αλλοδαπού, πως με τόση ευκολία ουσιαστικά ..διαολοστέλνουν ένα διακεκριμένο ακαδημαϊκό, επειδή (α) είπε ..τα αυτονόητα και (β) είναι και εξ Ελλάδος! Να μην ανησυχεί η αγαπητή κυρία «Γκ», ο κύριος Χ. Τσούκας έχει έδρα και στο Warwick στην Αγγλία και δεν θα μείνει άνεργος. Τα κρατικά ταμεία, της υπενθυμίζω, δεν ανήκουν ούτε στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, ούτε στο λαϊκό κίνημα – ανήκουν στο Κράτος. Αν η αγαπητή κυρία «Γκ» θεωρεί ότι οι ακαδημαϊκοί είναι δυσανάλογα υψηλόμισθοι, ας υποβάλει πρόταση στο σύντροφο Κίκη να τους κάνει περικοπές, αν έχει τα κότσια.

Επιπρόσθετα, η κυρία «Γκ» αποδεικνύεται και ανενημέρωτη. Ο κ. Χ. Τσούκας έχει εκδώσει δεκάδες άρθρα και συγγράματα, έχει λάβει μέρος και σε τηλεοπτικές εκπομπές στις οποίες άσκησε δριμεία κριτική στο ευρύτερο ελλαδικό πολιτικό σύστημα για την κατάντια που έχει προκαλέσει στον ελληνικό λαό. Αλλά, προφανώς για την κυρία «Γκ» αυτά είναι ..ψιλά γράμματα, μπροστά στην «αναίδεια» του κ. Χ. Τσούκα να μιλήσει υποτιμητικά για τον πρώτο πολίτη μας.

Ο ανθελληνισμός σας κυρία «Γκ» είναι πηγαίος, βαθύτατα ριζωμένος στο DNA σας και όσο κι αν προσπαθείτε να μην τον αναδεικνύετε, είναι σαν τον έρωτα και το βήχα: δεν κρύβεται. Για άλλη μια φορά αποδείξατε πόσο χυδαία κομματική φυλλάδα μπορείτε να γίνετε, όταν δεν επιδεικνύεται καν τον απαιτούμενο σεβασμό και εκτίμηση προς το αδελφό (για μας) ελληνικό κράτος, στο οποίο χιλιάδες Κύπριοι κατέφυγαν μετά το ’74 βρίσκοντας δουλειά, στο οποίο χιλιάδες Κύπριοι φοιτητές σπούδασαν και σπουδάζουν δωρεάν, το οποίο αποτελεί το ΜΟΝΑΔΙΚΟ διαχρονικό στήριγμα της Κύπρου στον αγώνα επιβίωσής της.

Μπορεί να θεωρείτε ότι με τα εξ αμάξης που φορτώσατε στον κ. Χ. Τσούκα πλήξατε προσωπικά έναν άνθρωπο, το σίγουρο όμως είναι ότι επιβεβαιώσατε πόσο δίκιο είχε ο ίδιος στην επιστολή του και πόσο ορθή ήταν η απόφασή του να μην παραστεί στην εκδήλωση του Πανεπιστημίου. Συνεχίστε αμέριμνοι τον ύπνο του δικαίου..

Της ..ευελιξίας το κάγκελο!

Όταν ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δηλώνει ότι "οι συνομιλίες καρκινοβατούν", δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε ότι μπλοφάρει για να θολώσει τα νερά στον αντίπαλο (πολύ προχώ μου ακούγεται), είτε ότι έχει σηκώσει λευκή πετσέτα (το πιθανότερο). Η πιο απλή αλλά ταυτόχρονα και πιο ρεαλιστική ανάλυση της δήλωσης του ΠτΔ λέει ότι: η όλη φιλοσοφία της σχολής του καλού παιδιού, της ευέλικτης τακτικής, της δήθεν ρεαλιστικής προσέγγισης, της λογικής της «λύσης κυπριακής ιδιοκτησίας», της πολιτικής των δείπνων και των κουμπαριών, έχει ΑΠΟΤΥΧΕΙ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ! Θυμηθείτε απλώς και τι δεν έλεγαν οι διάφοροι ..ανανιστές πριν 7 χρόνια (μετά το δημοψήφισμα): ότι για τη μη λύση φταίει ο κακός ο Τάσσος, οι κακομαθημένοι Ελληνοκύπριοι, τα κακά ΜΜΕ που παραπλανούν τον κόσμο, η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα..

Τέσσερα ήδη χρόνια ..ευέλικτης διακυβέρνησης, τι ακριβώς πέτυχε η εν λόγω σχολή; Το απόλυτο τίποτε! Ή μάλλον λάθος, πέτυχε κάτι: να δώσει περαιτέρω παραχωρήσεις στην άλλη πλευρά χωρίς απολύτως ΚΑΝΕΝΑ αντάλλαγμα. 5 χρόνια διακυβέρνησης Βασιλείου, 10 χρόνια διακυβέρνησης Κληρίδη, 5 χρόνια διακυβέρνησης Χριστόφια, γιατί κανένας τους δεν κατάφερε να το λύσει; Ο κακός ο Τάσσος έφυγε. Γιατί αυτοί οι "καλοί" που ..θέλουν λύση (όχι σαν εμάς τους απορριπτικούς που και καλά δεν θέλουμε) δεν μπόρεσαν να το λύσουν; Γιατί ενώ τραπεζώνουν συναγελαζόμενοι τον κατακτητή οι κάθε Αναστασιαδο-Θεμιστοκλέους μετά τρώνε στη μούρη ένα "είμαστε δύο κράτη" από τον Ντερβίς εφέντη; Γιατί ενώ ο Χριστόφιας με το ..σύντροφο Μεχμέτ Αλί χορεύουν κ τραγουδούν στα φεστιβάλ της ΠΕΟ, ο τελευταίος δεν έδωσε ποτέ κανένα ..αντίδωρο στον πρώτο; Τι σόι συντροφιές και φιλίες είν’ αυτές που μόνο ο ένας δίνει και ο άλλος υφαρπάζει περιπαιχτικά;

Πόσα χαστούκια πρέπει να φάμε ακόμα από τα "αδέλφια" του Βορρά για να αλλάξουμε επιτέλους τακτική; Πότε θα αντιληφθούμε επιτέλους ότι το πρόβλημα δεν είναι ούτε ψυχολογικό δικό μας, ούτε ότι δήθεν κάποιοι από μας θέλουν και άλλοι δεν θέλουν λύση. Το κυπριακό μέσα στην πολυπλοκότητα του είναι ταυτόχρονα και ένα πολύ απλό ζήτημα: το κλειδί το κρατούν οι πασάδες της Άγκυρας κι όσο εμείς με γαλιφιές προσπαθούμε να τους εξευμενίσουμε, τόσο πιο απαιτητικοί γίνονται. Η Τουρκία είναι σαν την "σκληρή" γκόμενα: όσο περισσότερο προσπαθείς να τη ρίξεις με γλειψίματα και παρακάλια, τόσο περισσότερες χυλόπιτες θα φας απ αυτήν. Αντιθέτως αν της ρίξεις και κανένα χαστούκι, σίγουρα θα σου δώσει σημασία..!

Η πολιτική μας ηγεσία διαχρονικά από το '74 και μετά (με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις), ακολούθησε πιστά τη γραμμή του "σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω". Δίνουμε 5, παίρνουμε μισό. Δίνουμε άλλα 5, δεν παίρνουμε τίποτε κ απλώς μουρμουρούμε. Το 1974 η Τουρκία ήταν διεθνώς απομονωμένη, στο εδώλιο του κατηγορουμένου, με όλα τα ψηφίσματα εις βάρος της. Σήμερα είναι ισότιμος συνομιλητής χωρίς κανένα "βάρος" στις πλάτες της, με εκ περιτροπής προεδρία στο τσεπάκι, με εποίκους διασφαλισμένους, με σταθμισμένη ψήφο παραμάσχαλα, με όλα τα φόντα υπέρ της και στην καλύτερη γι αυτήν περίπτωση θα είναι συν-κυρίαρχη παντού και στη χειρότερη θα έχει απλώς το ανεξάρτητο κράτος της στο Βορρά.

Κι εμείς; Τι ακριβώς κερδίσαμε τόσες δεκαετίες παριστάνοντας τους ..μακάκες;; Τη συμπαράσταση των αρμενίων κ των λατίνων! Εγώ ξέρω ότι όταν τρως καρπαζιές ή ανταποδίδεις ή προσπαθείς να βρεις συμμάχους να σε βοηθήσουν να ανταποδώσεις. Εμάς μας φτύνουν και νομίζουμε ότι βρέχει! Εφόσον στο ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα δεν μας φτάνει κανείς, τουλάχιστον για μια φορά αυτό το ..τιμημένο το αέριο που ανακαλύψαμε, ας το αξιοποιήσουμε για μια φορά υπέρ μας. Με δηλώσεις του στυλ «θα έχουν και οι Τουρκοκύπριοι οφέλη, ανεξαρτήτως της λύσης», απλά επιβεβαιώνουμε ότι είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως. Αν είχαμε ηγεσία με καρύδια θα τους λέγαμε «Θέλετε να βάλετε κι εσείς το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι; Λύστε το χθες!. Αν όχι, άντε γεια και αεριστείτε μόνοι σας.». Ως γνωστόν όμως, το ΑΝ το σπείραν αλλά δεν φύτρωσε..